Ivan Zvonimir - Čičak ocenio je da su tvrdnje predsednika Međunarodne komisije za istinu o Jasenovcu Srboljuba Živanovića "plod bolesne zlonamjerne mržnje".

U tekstu o crnogorskim predsjedničkim izborima („Srpski odgovor“), samo uzgred sam pomenuo raniji komentar Branimira Markovića („Zadnja rupa na diplama“), tačnije rečeno detalj koji ozbiljno dovodi u sumnju načelnu dobronamjernost njegovih stavova.

Da je bio sa svojim narodom u Đakovici, saznao bi i da su u kamenovanom autobusu bile majke Đakovice, ali one čija deca nisu  mogla biti sahranjena u svom gradu, već su im kosti rasute svuda uokolo. Ne bi morao da se na televiziji znoji, i pravda da u Leposaviću gde je on bio tinejdžer nije bilo ratnih dejstava.

Da Srbi nisu savladali pojedine istorijske lekcije, može da potvrdi i paralela sa ustaškom politikom prema Srpskoj pravoslavnoj crkvom u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj i suptilnoj politici Mila Đukanovića: samo su metode različite.

Ali se ovi zlikovci varaju u nečemu. Dodik nije jedini patriota, iako je u ovom času najistureniji u pogledu borbe Srpske protiv kolonijalnog protektorata BiH i, posebno, u obranu srpstva insistiranjem na izvornom Dejtonu.

Napad nemačkih kopnenih snaga sa severa izvršila je Druga armija iz dva pravca, iz Austrije i Mađarske. Kako Druga armija na dan napada još nije bila u punom sastavu invaziju je pokrenuo 46. oklopni korpus severozapadno od Beograda. Odbranu na ovom sektoru držale su jedinice sa vojnicima hrvatske nacionalnosti.

Nedopustivo je pak da se Papi podmetne izjava: „Trebalo bi da bombardujete Srbe”, jer ona ne postoji. To nema veze sa novinarskim kodeksom, a još manje sa naučnim. Nema navođenja izvora (iz prostog razloga što ne postoji).

 Proglašenje Republike Srpske 9. januara 1992. bilo je zakonski i demokratski odgovor Srba na razbijanje SR BiH od strane muslimanskih i hrvatskih predstavnika 15. oktobra 1991.

Zaista, bio je to težak i dug put, za sve, i za Srbe i za Albance, i kada je delovalo da su sve završili, kad im je NATO pritekao u pomoć, dobili su samo rezoluciju 1244. Kažem samo, jer trebalo je još 14 godina tražiti ko će od Srba staviti paraf, jer znali su i oni, a i njihovi saveznici, dok mi ne priznamo da je oteto legalno.

Iluzija, nas koji smo iznad svega željeli crnogorsku nezavisnost, da ćemo bez čekanja izgrađivati ozbiljnu državu, društvo i institucije, u značajnoj mjeri je raspršena sada nakon dvije godine od refrenduma. I dalje je dominantna politička volja, iste političke elite, da sve ostane nepromjenjivo.