Odbrana male zemlje

Sloboda je danas, kao što je uvek i bila, temelj za privredni razvoj, pristojno obrazovanje, korišćenje prirodnih resursa na sopstvenoj teritoriji, vode, struje, korišćenje za ishranu poljoprivrednih proizvoda proizvedenih na sopstvenoj teritoriji, pa čak i korišćenje kanalizacione mreže.

Suprotno od slobode je ropstvo.

Da bi se danas, 2011. godine, u našoj maloj zajednici, u Srbiji, živelo u slobodi, moraju prethodno biti izvršeni određeni zadaci, a izvršenje tih zadataka je osnova za ostvarenje jasnih, unapred postavljenih ciljeva.

Zbog ograničenosti vojnog budžeta, treba između jačanja ratnog vazduhoplovstva i jačanja protiv-vazdušne odbrane, izabrati jačanje protiv-vazdušne odbrane.

Takvi ciljevi, zadaci i način izvršenja postavljenih zadataka, što je sve preduslov za život u slobodi, tema su ovog teksta.

1. Država Srbija mora da razvija vojsku i planira vojnu odbranu. Tvrđenja da „mi više nemamo neprijatelja“ i „ako mi nikog ne napadnemo, neće ni nas niko napasti“ ne treba ozbiljno uzimati u obzir.

2. Za sve muškarce, zdravstveno sposobne, služenje vojnog roka treba da bude obavezno i da traje oko tri meseca. Za žene vojna obaveza treba da bude na dobrovoljnoj osnovi.  

Brojnost jedinica diverzanata, kontradiverzanata, izviđača, dakle jedinica posebne namene, treba višestruko povećati i njihov vojni rok treba da traje oko šest meseci.

3. Višecevne raketne bacače „Oganj“, domaće proizvodnje, treba modernizovati, tako da im domet bude povećan na oko 50 kilometara, a preciznost paljbe softverski znatno unapređena. Ako je nešto domaće proizvodnje, može da bude proizvedeno u dovoljnoj količini, a rukovodstvo države Srbije će odrediti šta to znači „dovoljna količina“.

4. Zbog ograničenosti vojnog budžeta, treba između jačanja ratnog vazduhoplovstva i jačanja protiv-vazdušne odbrane, izabrati jačanje protiv-vazdušne odbrane.

Po navodima „Glasa Rusije“, iz aprila ove godine, država Srbija priprema modernizaciju armije, prvu modernizaciju srpske armije posle 1999. godine, ukupno treba da bude utrošeno oko tri milijarde dolara, sredstva će biti obezbeđena na osnovu ruskog kredita, cilj je modernizacija ratnog vazduhoplovstva, protivvazdušne odbrane i radiotehničkih trupa, razmišlja se o kupovini lovaca četvrte generacije MIG 29M i SU-30, a nije isključena ni kupovina dva diviziona protivraketnog kompleksa S-300 (ili izvozne varijante S-400) i radiolokacionih stanica.

U vezi sa sistemom S-300 i njegovom unapređenom verzijom S-400, treba znati da je ovaj sistem jedan od najmoćnijih protivavionskih i protivraketnih sistema koji trenutno postoje, da je u stanju da uništava avione i krstareće rakete na svim visinama borbene primene, počevši od 10 metara, da zahvaljujući vertikalnom startu raketa može da gađa ciljeve koji lete iz bilo kog pravca a da pri tome ne rotira lansirni uređaj u pravcu dolaska raketa i ostalih letećih objekata, da u borbeni položaj dolazi za manje od pet minuta, da radijus dejstva, zavisno od verzije sistema, iznosi od oko 100 kilometara pa sve do 400 kilometara, zavisno od mete i korišćenog projektila-presretača, da bi srpskoj vojsci, verovatno, za pokrivanje cele teritorije Republike Srbije, bila potrebna tri takva sistema, i da bi sve to koštalo nešto manje od milijardu dolara.

Pripreme vojske Srbije, zasnovane na jačanju protivvazdušne odbrane i mobilnih artiljerijskih jedinica, trebalo bi da traju 5 do 7 godina. 

U vezi sa avionom SU-30, kao varijantom zasnovane na platformi SU-27, treba znati da je to proizvod fabrike Suhoj, građen krajem osamdesetih godina prošlog veka, da je, tehnološki, ovaj avion „rusko zlato“, da je tokom procesa njegovog projektovanja i izgradnje, od početnog detaljnog plana, ostalo neizmenjeno  samo izbacivo sedište i dimenzija guma na nogama glavnog stajnog trapa, a sve ostalo je izmenjeno (kao da je avion pravio sam sebe a ne da su to činili najbolji konstruktori ondašnjeg Sovjetskog Saveza), da je to avion koji ima supermanevarske mogućnosti, i da je zato, baš u cilju poboljšanja manevarskih mogućnosti, kreiran na osnovi aerodinamički nestabilne platforme, pa je tako prvi avion stvoren na osnovi „primenjene teorije nestabilnosti i kontrole haosa“, da se stabilnost u letu postiže četvorostrukim električnim komandama leta, da je kao bazni avion postao osnova za projektovanje tako raznovrsne i uspešne porodice borbenih aviona da u svetu nema nijednog drugog takvog primera, da je komandant taktičke avijacije Ratnog vazduhoplovstva Francuske, general V. Norlena, svojevremeno izjavio da „SU-27 objedinjuje sva svojstva koja bi pilot-lovac voleo da vidi u borbenom avionu“ (to je bilo vreme kada je Francuska bila nešto drugačija nego danas), da je leteći na ovom avionu probni pilot Pugačov izveo manevar pod nazivom „kobra“, što je kratkovremeno prevođenje aviona iz horizontalnog leta na napadni ugao između 90 i 120 stepeni uz postepeno vraćanje u početni položaj za isto vreme, da je manevar „kobra“ posle toga postao borbeni manevar, da ima dva izuzetna motora, sa znatno dužim međuremontnim radnim intervalom, u odnosu na motore prethodne generacije, da se na ovom avionu, između ostalog, nalazi i uređaj za instrumentalno navođenje nazvan „Birjuza“, koji omogućava da avion leti i da se vrati u bazu, bez uticaja pilota, pa čak i da automatski sleti sa prosečnom vidljivošću, da su još krajem osamdesetih godina dvadesetog veka probni piloti konstruktorskog biroa „Suhoj“, takmičeći se sa glavnim takmacem, američkim lovcem F-15 „Igl“ („Eagle“), krenuli u obaranje svetskih rekorda u klasi aviona SU-27 i da su, zatim, oborili 27 svetskih rekorda (pa se na tom broju zaustavili), da je u avgustu 1992. godine došlo i do direktnog „prijateljskog“ nadmetanja lovaca SU-27 i F-15 „Igl“, „prsa u prsa“, u Sjedinjenim Državama, iznad okeana, daleko od obale, da je posle 42 izvedene „prijateljske“ borbe u vazduhu rezultat bio 42:0 za Ruse, da je vođa ruskog pilotskog tima, pukovnik Harčevski, pre odlaska, ljubazno izjavio da su „pobede ostvarene na račun boljih manevarskih karakteristika ruskih aviona a da je taktička osposobljenost pilota bila približno istog nivoa“, (a meni se nekako čini da ono što američki „Top gan“ piloti mogu u holivudskim filmovima i svojoj mašti, ruski piloti, u avionu SU-27, mogu u realnosti), da ove improvizovane borbe u vazduhu između SU-27 i „Igla“ nisu opisane ni u jednom zapadnom časopisu, da je pomenuti pukovnik (kasnije general) Harčevski, pilot koji je, u avionu-dvosedu SU-27, u martu 2000. godine, u ratnu zonu Čečenije, prevezao predsednika Putina, da je ovaj avion ušao u naoružanje moćnih zemalja Indije i Kine, a da su mu vrata onog dela sveta koji nazivamo Zapadom ostala zatvorena, što je, najzad, bez ikakve sumnje, još jedan dokaz za postojanje (postojanje!) onoga, što se na Zapadu naziva „slobodno tržište“.

Kada vojni budžet države Srbije ne bi imao ograničenja onda bi nabavka aviona iz porodice SU-27 bila pravi izbor.

5. Cilj protiv-vazdušne odbrane države Srbije treba da bude da se oko trećina aviona koji polete u napad na njenu teritoriju ne vrati u bazu.

Dobro organizovana protivazdušna odbrana, zasnovana na sistemima S-300 (ili S-400), sa dobro uvežbanim posadama, treba, u širokom opsegu, da bude kombinovana sa postavljanjem lažnih meta (radara, tenkova, mobilnih artiljerijskih oruđa), što je već uspešno korišćeno u ratu protiv Sjedinjenih Država (i NATO-a), 1999. godine.

Sistemi protivvazdušne odbrane koje vojska Srbije već poseduje, u ratu 1999. godine, potpuno su sprečili avijaciju Sjedinjenih Država da uništava tačkaste ciljeve na zemlji (oklopna vozila i artiljerijska oruđa), i takvi, već postojeći sistemi bi, uz sistem S-300, dobili novi zadatak, a to je odbrana delova sistema S-300, pored zaštite koju taj sistem i sam ima.

Pripreme vojske Srbije, zasnovane na jačanju protivvazdušne odbrane i mobilnih artiljerijskih jedinica, trebalo bi da traju 5 do 7 godina. 

6. Uslovi za vojnu borbu države Srbije protiv okupacije dela njene teritorije od strane Sjedinjenih Država znatno su povoljniji danas nego pre 12 godina, godine 1999. Sjedinjene Države imaju znatno manje resursa i političke volje za vođenje jednog takvog rata.

Rat za teritorijalni integritet države Srbije (ako i kada do njega dođe), naravno da znači i dovođenje u domet artiljerijske vatre američke vojne baze „Bondstil“, koja se nalazi u blizini Uroševca, oko 30 kilometara od granice Kosova i Metohije sa ostalim delom države Srbije.

7. Država Srbija ima veliki broj oficira sa iskustvom realnog vođenja rata i to je značajan vojno-odbrambeni resurs.

8. Diplomatija države Srbije treba da sa NR Kinom i Ruskom Federacijom sklopi dogovor i obezbedi podršku ovih moćnih zemalja za jačanje vojne odbrane i u slučaju pretnje ratom.

Dogovor bi mogao biti postignut na osnovu toga što delovi rukovodstava Kine i Rusije počinju da sumnjaju u racionalnost politike rukovodstva Sjedinjenih Država. Napadom na Libiju, pljačkaška politika Sjedinjenih Država i njenih država-satelita dovela je do gubitka za kinesku privredu od nekoliko desetina milijardi dolara. Više od 30 hiljada kineskih radnika, zaposlenih u Libiji, vraćeno je kući.

Teritorija Republike Srbije, u povoljnim okolnostima, mogla bi biti baza za transport i prodaju kineske robe u Jugoistočnoj i Centralnoj Evropi, a ne treba zaboraviti ni to, da roba proizvedena u Srbiji, uz učešće 51-og procenta domaćeg rada i materijala, može da bude izvezena u Rusiju bez plaćanja carine.      

Treba da bude istaknuto, da za stručnog, iskusnog, savesnog, vrednog, upornog i patriotski orijentisanog diplomatu, taj zadatak, mada težak, nije nemoguć.

9. Država Srbija, u ratu za teritorijalni integritet, (ako do njega dođe), ne treba da poštuje zaključke Međunarodnog suda za ratne zločine u Hagu. Taj sud je instrument za slabljenje država, suzbijanje njihove političke samostalnosti i, u krajnjem, ekonomsku eksploataciju.

Ko je saglasan sa stavom, da „nijedan politički projekat na svetu nije vredan ni jedne dečje suze“, ne treba da bude u rukovodstvu države Srbije.

10. Suštinski interes stanovnika teritorije nekadašnje SFRJ, koji sebe nazivaju Hrvatima, Bošnjacima, Crnogorcima, Makedoncima, Mađarima, Slovencima, Slovacima, isti je kao i suštinski interes onih stanovnika teritorije nekadašnje SFRJ koji sebe nazivaju Srbima: pristojna zdravstvena zaštita, dobro obrazovanje i stabilna i napredna privreda.

Suštinski interes stanovnika teritorije nekadašnje SFRJ, koji sebe nazivaju Hrvatima, Bošnjacima, Crnogorcima, Makedoncima, Mađarima, Slovencima, Slovacima, isti je kao i suštinski interes onih stanovnika teritorije nekadašnje SFRJ koji sebe nazivaju Srbima: pristojna zdravstvena zaštita, dobro obrazovanje i stabilna i napredna privreda.

I pristojna zdravstvena zaštita, i kvalitetno obrazovanje (posebno visoko obrazovanje kao temelj za privredni razvoj zajednice), i ekonomski napredak sve su nedostupniji stanovnicima Sjedinjenih Država i Velike Britanije, i ako te zemlje nešto uskraćuju sopstvenom stanovništvu, kako se može očekivati da će baš to dopustiti stanovništvu drugih zemalja.

Po zvaničnoj statistici, u Sjedinjenim Državama ima blizu 50 (pedeset) miliona stanovnika koji žive ispod granice siromaštva. Taj broj je, verovatno, znatno veći, jer zvanična statistika, na razne načine, umanjuje velike, „neprijatne“, brojeve, što je potvrdio i bivši sekretar za rad Sjedinjenih Država, početkom ove godine, kada je izjavio (a barem on to zna), da je procenat nezaposlenih u Sjedinjenim Državama (koji je tada iznosio oko 9 procenata) najverovatnije duplo veći.

Uz trend porasta siromaštva u Sjedinjenim Državama, jasno se uočava i trend da mali procenat stanovništva poseduje sve veći procenat nacionalnog bogatstva. Sredinom poslednje decenije dvadesetog veka (vlada predsednika Klintona), oko 10 procenata stanovništva posedovalo je oko 80 procenata nacionalnog bogatstva, desetak godina kasnije već je samo jedan procenat stanovništva posedovao preko 60 procenata nacionalnog bogatstva, a danas, 2011. godine, jedan procenat stanovništva u Sjedinjenim Državama poseduje oko 95 (devedeset i pet) procenata nacionalnog bogatstva. Raspon plata u najvećim američkim kompanijama, koji je sredinom sedamdesetih godina dvadesetog veka iznosio 1:40, porastao je do 2000. godine četrdeset puta, i iznosio je 1:1200.

U Velikoj Britaniji, pored jasno izraženog trenda koncentracije sve većeg dela nacionalnog bogatstva u posedu sve manjeg broja stanovnika, kao u Sjedinjenim Državama, jasno je izražen i trend da je sve većem broju mladih nedostupno visoko obrazovanje. Porodice niže srednje klase, koje su početkom dvadeset prvog veka mogle da na fakultetima školuju svoju decu, svega 5-6 godina kasnije to više nisu mogle, a nekoliko godina kasnije, 2010. godine, kao da stanje u visokom školstvu nije već bilo dovoljno loše, vlada Velike Britanije je, uprkos nasilnim i upornim protestima, na fakultetima utrostručila školarine.

Nisu sve zemlje, srećom, usvojile „model suzbijanja siromaštva“ primenjen u Sjedinjenim Državama i Velikoj Britaniji. Kina je, na primer, od 2000. do 2007. godine smanjila procenat stanovništva koje živi ispod granice siromaštva od preko 17 procenata na malo više od 9 procenata. Država Brazil je, takođe, bila veoma uspešna u borbi protiv siromaštva, jer je tokom mandata predsednika Lule, 30 (trideset) miliona Brazilaca, „preskočilo“ tu ponižavajuću granicu, „skokom“ u bolji život.    

Na osnovu prethodnog može se zaključiti da cilj rukovodstva Sjedinjenih Država na Balkanu nije da se stanovništvu omogući da kvalitetnije živi, već da se to stanovništvo dovede u ropski položaj, i da se na tome zasnuje bespoštedna ekonomska eksploatacija.

11. Pripadnost Evropskoj uniji nije garancija kvalitetnijeg života i privrednog prosperiteta. Kvalitet zdravstvene zaštite i obrazovanja bolji je danas 2011. godine u Republici Srbiji nego u Grčkoj i takvo stanje u Grčkoj traje već najmanje dvadeset godina, što znači da je postojalo dugo pre početka poslednje ekonomske krize, 2007. godine, i da se održalo sve do danas.

I celokupna privreda republike Grčke u lošijem je stanju danas, nego u vreme pre pristupanja Evropskoj uniji. 

Treba da bude naglašeno da je stav „da damo Kosovo, pa da živimo u miru“ pogrešan, jer nije u pitanju samo Kosovo i Metohija, već eksploatacija svih resursa koje država Srbija poseduje, na celoj njenoj teritoriji, vode, električne energije, na kraju čak i kanalizacione mreže.

Ropstvo nisu samo ropske suze, ropstvo je krajnja kulturna, obrazovna i ekonomska beda.